Rotterdam Centraal Station verbindt mensen en plekken. Het is een belangrijk vervoersknooppunt voor het spoornetwerk en verbindt steden in Nederland en buiten de grenzen met Europa. Het verbindt ook het weefsel van de stad zelf en verbindt de laat 19e-eeuwse wijk Proveniers in het noorden met het moderne stadscentrum in het zuiden.
Dit alles vindt plaats onder een groot dak en creëert een lichte ruimte die uitnodigt en verwelkomt. Boven de perrons in het noorden komen de passagiers aan onder een glazen dak versierd met zonnepanelen. Aan de noordkant van het gebouw kijkt een bescheiden glazen gevel uit op de oude woonwijk, waardoor uitzicht vanaf het station mogelijk is. Aan de zuidkant gaat de aankomsthal over in een met hout beklede grot die uitkomt op een plein. Buiten verandert het karakter om de moderne omgeving te weerspiegelen met een opvallend dak met titanium bekleding dat naar het hart van de stad wijst.
Deze serie is gemaakt ter gelegenheid van de tiende verjaardag van Rotterdam Centraal en is een eerbetoon aan het geliefde station. Er wordt gekeken naar de verbazingwekkende kwaliteiten van het licht dat het gebouw gedurende de dag transformeert.
Terwijl de passagiers zich door het station haasten op weg naar hun volgende bestemming, is het gemakkelijk om het spektakel te missen dat zich om hen heen afspeelt. Deze serie is een poging om deze overgang te vertragen en de aandacht te vestigen op de omgeving waar duizenden passagiers elke dag doorheen reizen. Of het nu de glazen of titanium stalen bekleding is die de tint van de veranderende lucht aanneemt of het spel van licht en schaduw als het licht tussen de structuur van het dak doorfiltreert, als we even de tijd nemen om rond te kijken voordat we op de trein naar de volgende bestemming stappen, kunnen we allemaal iets bijzonders opmerken.
Omdat de focus van deze shoot lag op het vastleggen van de verscheidenheid aan licht, was timing van elke opname bijzonder belangrijk.
Ik arriveerde bij zonsopgang en wachtte tot de spiegelachtige oppervlakken van metaal en glas de kleuren van de ochtendhemel begonnen te weerspiegelen, te beginnen bij de glazen noordoostgevel en vervolgens naar de oostelijke ingang waar de iconische titanium bekleding het kenmerkende driehoekige dak siert.
Met mijn 70-200mm lens maakte ik een close-up die niet alleen de geabsorbeerde kleuren liet zien, maar ook de gegolfde textuur en het ingewikkelde stiksel van het oppervlak. De gecomprimeerde aanblik van de kruisende dakvlakken, benadrukt door contrasterend licht en schaduw, maakte van het gebouw een beeld dat tegelijkertijd vreemd en vertrouwd was.
Als we naar binnen gaan, wordt de spelonkachtige hal overdag voornamelijk gevuld met indirect licht als gevolg van de uitstekende dakranden die voorkomen dat direct licht het interieur bereikt. Maar ’s ochtends vroeg laat de lage hoek van de zon uit het oosten het zonlicht onder het overhangende dak door naar de hal. een tafereel creëren dat alleen is voorbehouden aan de vroege forenzen.
Als het midden van de dag nadert, bereikt de zon haar hoogste punt aan de hemel en wordt de hoek van de zon steiler. Op het platform onder het enorme glazen dak beginnen lichtstralen door het oppervlak heen te dringen en worden tussen de structuur door naar binnen geleid, zodat ze direct op de vloer van het platform vallen. Deze spectaculaire lichtstralen worden onderbroken door het mozaïekpatroon op het zonneglas dat het uitgestrekte dak en de secundaire structuur tussen de balken overspant, waardoor een voortdurend veranderend patroon over de vloer van het platform ontstaat.
Op jacht naar het licht werkte ik tot de schemering om deze vluchtige momenten vast te leggen.
