The Willows, een passiefhuis ontworpen door architect Peter Nickels, was een kans om zijn expertise in duurzaam ontwerpen te laten zien en tegelijkertijd een comfortabel huis voor zijn gezin te creëren.
Het project begon met een bestaand huis uit 1970 met een plat dak en twee verdiepingen – een van een paar – dat aan het einde van een straat naast een rij Victoriaanse villa’s stond. In overeenstemming met het doel om de koolstofvoetafdruk van het ontwerp en de bouw te minimaliseren, werden bestaande muren waar mogelijk behouden, zodat er een voetafdruk ontstond waarop kon worden gebouwd.
De opdracht was om te laten zien hoe een duurzaam ontwerp een mooie en comfortabele plek om te wonen kan creëren. Omdat veel van het materiaal dat het huis hielp de Passiefhuis-norm te halen verborgen was, richtten we ons op het benadrukken van de elementen van het ontwerp die zichtbaar waren.
Dit omvatte ook de omgevingsoverwegingen die inspelen op de omstandigheden ter plaatse, zoals de baan van de zon en de aanwezigheid van reeds bestaande bomen in de tuin.
Een ander opvallend zichtbaar aspect was de materiaalkeuze, met een duurzaam gekozen betonnen harsvloer en gifvrije witte verf. Dit minimalistische palet werd aangevuld met ramen met eiken kozijnen, keukenkasten en balustrades, samen met een bakstenen muur die warmte toevoegt aan de interieurs.
Het vastleggen van deze keuzes was essentieel om te laten zien hoe een Passiefhuis zowel gezellig als efficiënt kan zijn.
Gezien de schaal van het huis en de uitgestrekte oriëntatie op het oosten, zuiden en westen, hield onze strategie in dat we van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat ter plaatse waren. Deze aanpak stelde ons in staat om het volledige scala aan omstandigheden gedurende de dag vast te leggen en te laten zien hoe elke ruimte doelgericht werd ontworpen in reactie op de beweging van de zon.
Een voorbeeld hiervan was de manier waarop de bestaande bomen langs de zuidelijke en westelijke randen van het terrein zonwering boden. Door een zorgvuldige analyse van het pad van de zon vóór de opnamen, konden we ons strategisch opstellen om dit schaduweffect effectief vast te leggen.
Helaas hadden we geen controle over het onvoorspelbare Ierse weer. Tegen de avond boog de zon, die ons zo vriendelijk was geweest voor vandaag, zich achter de wolken. We wilden graag de zonnewering benadrukken die de bomen aan de westkant boden, dus besloten we de volgende avond opnieuw te gaan en hadden we meer geluk bij onze tweede poging.
Gelukkig had deze weersverandering geen invloed op de schemeropnamen. We bleven dus in de buurt en namen nog meer foto’s, die de activiteit in het gebouw en het lichtontwerp aan de buitenkant benadrukten.
